Lehen Zatia: Duelua
XV. mendearen hasieran, Aljaferiako errege-jauregiko patioan, Zaragozan, Ferrandok, Lunako Kondearen armadako ofiziala bera, zelatatzera deitu ditu bere soldaduak, gauez jauregiko lorategietan abesten aritzen den trobadore bat dela-eta Kondea jeloskor baitago. Denbora pasatzeko, Ferrando Gartziaren istorioa kontatzen ari zaie soldaduei, haiek hala eskatuta: behin batean, artean jaioberria zela, itxura txarreko ijito bat ikusi zuen bere sehaska gainean makurtuta. Logelatik kanporatu zuten, baina berehala Gartzia gaixorik jarri zen eta denek uste izan zuten begizkoagatik izan zela. Hala, ijitoari sorgina zela leporatuta, jazarri eta sutan erre zuten. Haren alabak, amaren mendeku-garrasiei kasu eginez, ume gaixoa bahitu zuen; suaren errauts ketsuen artean, jaioberri baten hezurdura agertu zen. Ijito gaztea nora joan zen inork jakin ez bazuen ere, haren ama kondenatuaren mamua hainbat formatan ageri ohi da gau batzuetan.

Jauregiko lorategietan, Leonora, Aragoiko printzesaren ohorezko dama, bere lehen maitasun-bulkadei buruz mintzatzen ari zaio bere dontzeila Inesi. Txapelketan, zaldun misteriotsu bat ikusi zuen, baina Gerra Zibileko su-etenaren ondoren desagertu egin zen, harik eta halako batean trobadore gisa serenata bat abestera azaldu zitzaion arte. Ines atzerritarra ahantzi behar duela esaten ari zaio, baina Leonorak harengatik hiltzeko prest dagoela erantzuten dio.

Logelan daudela, Kondea sartuko da, Leonorari berarekin maiteminduta dagoela adierazteko asmoz. Alabaina, trobadore baten kantuak haren gogoetak etengo ditu, eta Leonora ziztu bizian irtengo da kantariaren maitasuna jasotzera. Dena ilun dagoenez, ordea, nahasi eta Kondearengana hurbilduko da. Une horretan, trobadorea agertu eta Leonora bere akatsaz jabetuko da. Kondea are jeloskorrago eta suminduago jarriko da koplariak Manrico dela aditzera emandakoan, Urgelgo printzearen aldekoa eta, ondorioz, Kondearen etsaia Gerra Zibilean. Kondea eta Manrico dueluan borrokatzear daudela, Leonorak konortea galduko du.

Bigarren Zatia: Ijitoa
Haitzulo bat mendi baten azpian, Bizkaian. Azucena sutondoan eserita dago, aldamenean Manrico etzanda duela. Ijito-talde batek egunsentia badatorrela iragarri, eta beharrerako prestatzen ari da. Azucenak sutan erretako emakume batek jasandako sufrimenduaren ikuskizun izugarria deskribatuko die. Ijitoek alde egin ostean, Konde zaharraren gizonek bere ama hil zutela kontatuko dio Manricori, eta berak, amaren mendeku-oihuak gogoan, Kondearen semea bahitu eta sugarretara bota zuela. Hala ere, akats ikaragarria egin zuen: gorrotoak eta oinazeak itsututa, sutara ez zuen Kondearen semea jaurti, berea baizik. Manricok, ikaratuta, bera benetan beste norbaiten semea ote den galdetuko dio, baina Azucenak lasaitu egingo du, oroitzapenen erruz une batez aztoratu egin delako itxurak eginez. Gainera, ez al zen bere bila joan berriki izandako borrokan larriki zauritu zutenean? Ez al du etengabe zaindu? Manricok Kondearekin izandako duelua ekarriko du gogora, zeruko ahots batek etsaia akabatuko zuen kolpea ematea eragotzi ziola, baina amari halakorik ez dela berriz gertatuko zin egingo dio. Mezulari batek haien hizketaldia etengo du, Castellar mendean hartua izan dela eta Leonora, Manrico hilda dagoelakoan, komentuan sartzeko zorian dagoela jakinarazteko. Amaren ohartarazpenak aditu gabe, Manrico Leonoraren bila abiatuko da.

Castellar ondoan, komentu bateko klaustroan, Kondea Leonorarenganako maitasunari abesten ari zaio. Bere etsaia hilda dagoelakoan, neska bahitzeko asmoa du, komentuan betiko sartu aurretik, eta zuhaitz batzuen atzean ezkutatuko da. Mojak kantuan agertzean, Leonorak bere lagunak agurtuko ditu. Orduan, Kondeak Leonora harrapatuko du, baina Manrico azalduko da, denen harridurarako, baita haren adiskideak ere; haien laguntzarekin, Leonora berarekin eramatea lortuko du.

Hirugarren Zatia: Ijitoaren semea
Kanpamentu militar batean, Castellar eraso aurretik, Kondearen soldaduak gerra-kanta bat abesten ari dira, eta Kondea, berriz, Leonora galdu duelako bere atsekabea adierazten. Ferrando azaldu, eta kanpamentu inguruan bueltaka zebilen ijito bat harrapatu dutela iragarriko du. Ijitoa Azucena da, eta bere seme desagertuaren bila dabilela azalduko die; Kondeak galderak egin eta Ferrandok ezagutu ondoren, emakumea benetan nor den jakingo dute. Orduan, Kondeak bere anaiagatik mendeku hartuko duela agindu eta emakumea sutara kondenatuko du.

Castellarreko kapera ondoko areto batean, Manrico eta Leonora ezkontzeko prestatzen ari dira, baina neska kezkatuta dago etsaien erasoagatik. Manricok bere maitasunak indartsuagoa bilakatzen duela esanez lasaituko du. Aldarera doazenean, Ruizek, Manricoren soldaduetako batek, Azucena sutara kondenatua izan dela jakinaraziko die. Manricok, ijitoa salbatuko duela erabakita, borrokarako prestatzeko aginduko die bere gizonei.

Laugarren Zatia: Tormentua
Aljaferiako jauregiko hegal batean. Manrico preso dagoen dorrearen parean, Leonora maite duela zin egiten ari zaio. Miserere bat abesten ari diren ahotsak entzutean, eta haiekin batera agur esanez Manricorena, Leonorak kosta ahala kosta salbatuko duela hitzemango dio. Kondea etorri, eta Azucena eta haren semea egunsentian hilko direla iragarriko du. Leonorak bere burua eskainiko dio Manricoren askatasunaren truke. Kondeak, zoriontsu, eskaintza onartuko du, baina Manrico askatzeko agindua eman bezain laster, Leonorak bere eraztunaren barruan gordetako pozoia edango du, inork ikusi gabe.

Ziegan, Manrico Azucena kontsolatzen saiatzen ari da, amaren heriotzarekin lotutako amesgaiztoak baititu berriro. Ijitoak, erdi lotan, iraganeko bizimodu antsikabea dakar gogora. Bat-batean, Leonora azalduko da, eta Manricori bizkor alde egiteko erregutuko dio, baina gizonak, hark Kondearekin adostutakoa benetan zertan datzan berehala ohartuta, desleiala dela aurpegiratuko dio. Pozoia hasi da eragina izaten: hilzorian, Leonorak diotso nahiago izan duela bere maitearekin hil beste batekin bizi baino. Manricok, zeharo damututa, Leonora bere besoetan hiltzen ikusiko du. Une horretan, Kondea iritsi, engainatua izan dela ohartu eta Manrico segituan hiltzeko aginduko du; Azucena, berriz, suspertzera eta leihotik begiratzera behartuko du. Aizkora jaitsitakoan, Azucenak bere anaia hil duela esango dio. Azkenean, lortu du bere amaren heriotzagatik mendeku hartzea.